Jezelf managen

Sta je er wel eens bij stil dat je het leven wat je nu hebt, zelf hebt gecreëerd? In welke situatie je ook zit op dit moment, jij hebt de regie over je leven...
Die Montreal is toch al vier dagen geleden en toch ben ik moe? Ik moet wel opstaan want ik heb een afspraak. Hoe heb die nou kunnen maken? Koffie drinken en praten over de tv-show waar ik op 1 januari in mee doe.

De hond kijkt even omhoog als ik beneden kom, maar stopt gelijk haar neus ook weer onder haar staart om hem warm te houden. Gelijk heeft ze. Lekker makkelijk een hond zijn. Die hoeven niet te kiezen.

Buiten blijkt de hele wereld wit te zijn. De hortensia’s hebben allemaal een wit laagje en ook mijn blauwe auto is bedekt met een dikke laag sneeuw. 'Mooi hoor, maar ik moet wel krabben zometeen,' mopper ik. Mijn nieuwe Abercrombie trui uit Canada staat goed bij mijn lichtblauwe ogen. En ook bij die blauwe wallen. Daar valt niet tegen te smeren vandaag.

Eigenlijk moet het huis nodig schoon. Nou ja dat kan morgen wel. En de was…die doet mijn man vast wel. Vandaag wil ik gewoon niet in mijn kracht staan. Eens niet die coach of het medium zijn die altijd zo positief is. Eens niet alle wetenschap die ik in mijn consulten gebruik op mezelf toe passen.

Ik moet toch de kou in om naar mijn afspraak te gaan. Lag ik nog maar in mijn warme bed! Buiten loop ik langs het water met de hond die vrolijk snuffelt in het bevroren gras. Zij vindt het kennelijk wel leuk, die sneeuw. Aan de kant van het water staat een reiger die net een visje heeft gevangen. Het beestje spartelt terwijl het op en neer wordt gegooid. Ik blijf een staan en aanschouw het mooie spel. 'Ja heel bijzonder…zielige vis.'

Als ik me omdraai om weer door te lopen zie ik de helderblauwe lucht voor me waar de zon heel fel in schijnt. Bij nader inzien is het minder koud dan het lijkt. En toch heb ik liever de zomer.

Ik heb zin om eens lekker te klagen tegen mijn vriend. Dat ik moe ben en dat ik geen inspiratie heb. De koffie en koek staan klaar en het draaiboek van de tv-uitzending heeft hij geprint. Hij is van plan er echt over te gaan praten. Ik wil klagen! Wat is dit nou... Hij ziet het helemaal zitten: "Jezelf zijn, dat is je kracht, gewoon hoe je bent dan ben je het aller-leukste!" Wat een enthousiasme! Ik mopper dat ik nog boodschappen moet doen, dat mijn paspoort bijna is verlopen, dat mijn auto naar de garage moet, dat ik nog een schilderopdracht af moet maken en dat het huis een zooitje is. Hij is heel lief voor me, maar mijn inspiratie zit vandaag echt in mijn grote teen. Ik sjok de prachtige dag weer in, naar huis.

Een sms: "Dag liefje van me, ga je nog naar ons paard? Het is prachtig weer dan kun je haar buiten zetten, Love u xxx." Ja Zeg! In mijn eentje de paarden buiten zetten zeker? Die van ons is een jaar, dat durf ik amper, maar die anderen ab-so-luut niet! Driftig typ ik mijn bericht terug en ben nog niet halverwege als de telefoon gaat. Nummer onbekend. 'Gadver daar heb ik zo’n hekel aan!' Ik neem zo geïrriteerd mogelijk op. "Hallo mannetje van me. Hoe gaat het? Heerlijk weer hè? Echt genieten zo. Vermaak je je een beetje op je vrije dag?"

“Ja, ja gaat wel” ik mompel dat ik nog allemaal dingen moet doen waar ik geen zin in heb. “Joh zet ons beestje toch even buiten, is toch lekker voor haar?” Ik kom er niet tussen. “Ik kijk wel”, mompel ik. “Wat?” zegt hij… “Ik KIJK wellll!”…

Vrolijk hinnikend begroet onze “Dream a lot” mij net als de andere knollen die kennelijk denken dat ze naar buiten mogen. Echt niet! Lotje geeft me een vriendelijke snuf door mijn haar en legt haar grote zwarte hoofd gezellig op mijn schouder. “Ophouden met knuffelen nou!” Ik pruts het hoofdstel om en leid haar met knikkende knieën uit de stal. Heel braaf stapt ze achter me aan. Dat ging goed!

Sms mijn man dat ze in de wei staat die me gelijk een lief bericht terug stuurt dat hij zo trots op me is en dat ik het eigenlijk wel alleen kan. Tsss… ze moet ook nog weer binnen! Eerst maar naar de winkel de drukte in op zo’n dag dat ik liever niemand zie. Terug op stal zet een andere pensiongebruiker haar paard ook buiten en zij biedt aan Lotje weer binnen te zetten. Fijn, kan ik dat loslaten. Thuis ga ik toch maar eens aan mijn schilderij zitten werken. Vordert best goed bij nader inzien. Kleuren die aanvankelijk niet goed lijken, passen er toch heel mooi op. Het is alleen nog lang niet af…

Eigenlijk zou ik nog een column moeten schrijven. Maar waarover?

Zal ik een wijntje doen? De 5 zit immers al in de klok. Ik gooi wat hout op de kachel steek de kaarsen aan en ga in de kamer zitten.

Er staat van alles leuks op de dvd-recorder, maar ik tuur alleen voor me uit. Het eten staat in de oven want dat heb ik gisteren al gemaakt. Daar hoef ik me ook al niet druk over te maken. Het lukt gewoon niet! Ik heb mezelf echt proberen te managen. Je hebt van die dagen dat je de hele dag onder je dekbed wilt liggen, al heb je er geen enkele reden voor. En dan is het heel irritant als de hele wereld om je heen mooi, liefdevol, makkelijk en inspirerend is.

Ineens rent de hond al blaffend en kwispelend en met 'gierende banden' naar het raam. Een paar seconden later zwaait de deur open en waait er een frisse bries de kamer in. Mijn lief loopt naar binnen en roept: “Hallo knappe stalknecht van me! Hoe is het met mijn prins?” Ik kan mij een kleine glimlach om mezelf niet onderdrukken: ”Ja gaat wel, moe”, zeg ik zo hangerig mogelijk. Hij knuffelt me enthousiast en verteld wederom hoe trots hij op me is…

Ik zucht en kies ervoor mijn labtop te pakken om wat te gaan schrijven. Want gaan sippen met deze prachtige wereld om me heen die ik zelf gecreëerd heb kan wel een keuze zijn maar er is geen beginnen aan…