Een ongewoon kind

Ik loop over de dijk met ons kind. Dartel rent ze door het hoge gras. Ze heeft een zwarte 'Boeddha'-stip midden op haar voorhoofd. Negen jaar is ze. We hebben haar gered een van spuitje. Ze was dik, chagrijnig, ze verhaarde ontzettend en toch waren we op slag verliefd op haar toen we haar bij stichting Dierenopvang gingen bekijken. In de auto hadden we nog gezegd: "Als het zo'n dikke oma-hond is, doen we het niet hoor!" Toen we aan de deur stonden bij de opvang, ging er een witte vlinder op de schouder van mijn vent zitten... Een teken? Gek hoe je een moddervet hondje direct in je hart kan sluiten.

Marc en Maarten, twee hele lieve vrienden van ons, gaan over een maand hun eigen kind ophalen, uit Amerika. Dat ging grotendeels via internet. Ze willen al jaren een gezin stichten. Bij ons was Noes halen met één telefoontje geregeld. Bij Marc en Maarten is het een jarenlange weg geweest. Medische onderzoeken, gesprekken, financieel, het regelen, regels, wetten, eisen én het allerbelangrijkste: het vinden van een geschikte draagmoeder. Helemaal in de wolken waren ze, toen ze deze hadden gevonden via Growinggenerations.

Ongeveer acht maanden geleden lieten ze me haar voor het eerst zien op foto. Soms vraag ik me wel eens af of het handig is om een medium te zijn. Mijn paranormale gave heb ik goed in de hand, maar er zijn van die dagen dat ik boodschappen van boven werkelijk vervloek. Ik kreeg een foto te zien van Liz, de vrouw die de tweeling van M&M zou dragen. Als donderslag bij heldere draagmoedervreugde, kreeg ik gelijk pijnscheuten door mijn hoofd toen ik haar zag. Labiel, kreeg ik door en vervolgens drong zich financiële uitbuiting aan mij op! Heel fijn, dat soort boodschappen op het moment dat je heel blij wilt zijn voor je vrienden!

Wat doe je dan? Ik hield mijn mond. Ik voelde me er doodellendig over en elke keer als ik me erop instelde, voelde ik dat deze vrouw geestelijk niet in orde was. Ze was alleen uit op extra geld. Daarnaast had ik ook nog iets lichamelijks geconstateerd, waardoor ze geen geschikte 'gezonde' draagmoeder zou zijn.

Een paar dagen later zaten Marc en ik wat wijntjes te drinken. Het was er net ééntje teveel... Dus mijn 'gevoel' kon ik niet meer voor me houden. Marc trok wit weg en niet omdat hij een wijntje teveel op had. Omdat M&M mijn gave uiterst serieus nemen, namen ze in overweging om via de stichting Liz niet als draagmoeder te accepteren. Ik voelde me heel erg schuldig dat ik ze aan het twijfelen had gebracht: al die jaren moeite voor niets.

Nog geen paar dagen later bleek dat Liz, op kosten van M&M, op een uitgebreid betaalde vakantie met haar man naar Los Angeles wilde. Toen daar door de mannen niet op ingegaan werd, bleek deze dame een regelrechte manipulator te zijn. Allerlei boze mailtjes bereikten Nederland. En weer een dag later bleek uit diverse onderzoeken dat Liz iets met haar nieren had, waardoor ze spontaan een abortus zou kunnen krijgen. Een hoop stress en 'spontaan' geen draagmoeder meer. De reis naar Amerika was al geboekt en zonder annuleringsverzekering kun je naar je geld fluiten. Die bewuste vrijdag was een donkere dag voor M&M, een gezinsuitbreiding was van de baan.

Op de dag dat dit allemaal gaande was, kwam ik toevallig 's avonds aan in Los Angeles, de plek waar Marc en Maarten de week erna naartoe hadden moeten vliegen om hun zaad af te leveren. Twee dingen zijn belangrijk na een reis: telefoon aan en roken! Het bericht over Liz bereikte mij direct. Ergens luchtte het me wel op, al vond ik het vreselijk voor M&M. Wat mij ook direct werd ingegeven, was 'Het komt goed, maandag'. Ik raapte al mijn spirituele moed bij elkaar en sms'te ze dat ze zich geen zorgen hoefden te maken en dat ze na het weekend een geschikte draagmoeder zouden krijgen (een bijna onmogelijke opgave!).

Die maandag kwam er een telefoontje uit de Verenigde Staten. Ze hadden iemand gevonden die geschikt was (met dank aan mijn begeleiders)! Toen ik Jenny voor het eerst op het internet zag, schoot er een vlaag van warmte door mijn hele lijf. Het klopte gewoon. Ik had meteen een heel goed gevoel bij haar.

De bedoeling was dat Marc en Maarten twee kinderen zouden krijgen. Net als Ricky Martin, die in augustus van dit jaar twee jongens kreeg via een draagmoeder in Amerika. Bij het zien van de eerste echofoto kreeg ik door dat het een bijzonder kind zou worden, een bijzonder jongetje. Volstrekt onlogisch, want in die periode gingen M&M er nog vanuit dat het een tweeling zou worden. Van allebei de vaders zou er een bevruchte eicel gedragen worden. Bij de twintig weken echo bleek het inderdaad om één jongetje te gaan. Het andere embryo was niet aangeslagen.

Op 26 december zijn onze vrienden 'uitgerekend'. Het word een kerstkind. De voorbereidingen zijn in volle gang: de kinderkamer is bijna klaar, de meeste spullen zijn gekocht en het werk verdeeld. Ik kan niet wachten om peetoom te worden. Wij hebben alles van zo dichtbij mee mogen maken en zo intens mee geleefd om alles te zien lukken. Het is bijzonder dat de mannen op deze manier toch een gezinnetje kunnen stichten. Iets wat in Nederland nog steeds niet mogelijk is. Een kind krijgen is nog steeds niet zo 'gewoon'. We hebben in ons kikkerlandje nog een lange weg te gaan.

En op wie zal het jochie lijken, op zijn papa of... Op zijn vader? Niemand weet het nog. Het kind wordt uit liefde geboren, dus eigenlijk maakt het niet uit. Terwijl ik deze column aan het schrijven ben, ligt Noes heerlijk te slapen in haar mandje. Tegenwoordig is ze slank, fit en vooral gezellig en vrolijk. Dat slanke komt doordat ze met mijn mannetje hardloopt en mee rent als hij gaat fietsen. Het spirituele dat heeft ze van mij, dat sportieve niet. Ze is erg gevoelig voor stemmingen en energieën en soms als ik een consult heb, is ze zo onrustig dat ik haar tijdelijk in de bijkeuken moet doen. Ik zou haar voor geen goud meer kunnen missen... Maar ik vraag me toch weleens af van wie van ons twee ze dat gesnurk nou heeft.