Denk buiten de kaders!

Is er licht aan het einde van de tunnel? Niet iedereen gelooft dat, en ik heb me ook heel lang voorgenomen niet met die discussie te bemoeien. Maar, er heerst een wervelstorm in paranormaal Nederland. Voelen we ons nog wel 'verlicht' als iedereen zegt dat hij wordt opgelicht? De paranormale wind giert door de straten en de 'ongelovigen'-regen klettert tegen de ramen. Men geeft een flinke dot gas tegen al het onverklaarbare. Het ziet er op dit momentonheilspellend donker uit.

Char is een jaar geleden 'ontmaskert' en kortgeleden nog uitgemaakt voor een 'zakkenvuller'. Meer schijnt ze ook echt niet te kunnen. Uri Geller zou een goochelaar zijn. Robbert van den Broeke is een 'google-laar'. Astro-tv is geldklopperij. Het Zesde Zintuig is doorgestoken kaart. Derek Ogilvie is niet meer dan een entertainer. Kortom, paranormaal is oplichterij. En leven na de dood..... Dat bestaat niet. De mensen die zich bezig houden met deze materie blijven zich maar verdedigen.

Ik heb me heel lang niet in deze discussie willen mengen. Ik roep altijd: "Ik wil me niet verdedigen, ik heb geen bewijsdrang..." En toch raakt het me. Ik wilde dat ik boos was, maar verdriet overheerst. Met integriteit en liefde probeer ik mijn werk te doen. Hetgeen wij als mediums en paragnosten doen is niet wetenschappelijk te verklaren. Niemand die in God gelooft, weet echt hoe deze man of vrouw eruit ziet. Niemand met een dodelijke ziekte die op miraculeuze wijze geneest, kan echt vertellen hoe hij de kracht vond om de ziekte te overwinnen. Niemand die onverklaarbare dingen heeft meegemaakt, kan vertellen waarom hij de dingen die hij mee heeft gemaakt, niet kan verklaren.

Vorige week had ik een mevrouw in de praktijk van 76 jaar oud. Iemand die weinig weet van een Char, Derek of een Zesde Zintuig. Deze vrouw was kerngezond en kwiek, maar zat met verschrikkelijk veel vragen over haar jeugd en over haar leven. Meteen kreeg ik haar, op jonge leeftijd gestorven, moeder door en het getal drie. Toen ik mij op het gezin concentreerde, liet de jonge moeder me het getal zeven zien en de associatie met kinderen. Ik had het gevoel dat er iets ontbrak aan het nummer zeven.

De vrouw die ik doorkreeg zei steeds: "Ik heb er zo de pest in en ik voel me zo machteloos. Het is de pest, maar meer kan ik niet doen!" Zelf kon ik dit absoluut niet plaatsen. Mijn cliënt, de oude vrouw, kon dit wel: "Mijn moeder is op heel jonge leeftijd gestorven aan TBC, toen ik drie jaar was. We kwamen uit een gezin van acht kinderen, maar mijn broertje stierf eveneens op zeer jonge leeftijd. Vanaf dat moment waren we met zeven kinderen."

Haar moeder liet me weten dat ze echt alles had gedaan wat binnen haar macht lag en dat ze het moeilijk vond dat ze niet beter voor haar kinderen had kunnen zorgen. Ze had er de pest in! Het was de TBC, de 'pest' van die tijd!

Toen ik me op het broertje ging richten, kreeg ik gelijk water te zien: de zee. Ik kreeg tranen in mijn ogen, omdat ik voelde dat hij nooit meer thuis was gekomen. Het gemis was erg sterk. Ik zag het buitenland en kreeg rillingen van de kou. Hij liet zichzelf zien, het zag eruit als een filmscène. Hij stond op het dek te zwaaien naar zijn geliefden, volmaakt gelukkig. Het was een sereen moment, totdat ik ineens een gigantische pijnscheut in mijn nek kreeg en een doffe klap op mijn achterhoofd voelde. Toen werd alles donker en stil. Hij liet me het getal zestien zien. De oude vrouw was erg geraakt. Haar broertje was naar Rusland vertrokken om op een boot te werken. 16 December was hij overboord geslagen en verdronken.

Soms ben ik zelf zo ondersteboven van wat ik doorkrijg, dat ik minstens net zoveel ongeloof in me heb als de mensen die tegenover me zitten. De lieve oude dame vroeg me of ik nog naar een foto van haar man wilde kijken. "Gerard, Gerardus is hier", zei ik tegen haar. De oude dame keek me aan met waterige ogen en een liefdevolle blik: "Dat is hem, dat is mijn man, Gerardus." De vrouw zag er heel rustig uit. Ze wist het al en was absoluut niet verbaast dat haar man zo duidelijk doorkwam.

Bij de afronding van het consult vroeg ik haar hoe ze zich voelde en hoe ze de reading had ervaren. "Ik ben onder de indruk", zei ze. "En ben zo blij te weten dat mijn moeder alles heeft gedaan wat binnen haar macht lag, heeft gedaan om voor ons te zorgen. Maar ik ben vooral blij dat ik nu weet dat mijn broertje niet heeft geleden."

Ik had geen enkele informatie over deze dame voordat ze op consult kwam. Haar dochter had haar als verrassing een consult cadeau gegeven, omdat haar ma zich de afgelopen tijd niet zo goed voelde. Het voelde heel rijk dat ik deze mevrouw antwoorden had kunnen geven op vragen.

Waarom wil ik dit delen met de wereld? Ik weet allang dat ik niets meer te bewijzen heb. Maar niets menselijks is mij vreemd. Ook ik moet af en toe buiten mijn eigen kaders gaan. Ontkennen wij alle mensen die zich bezig houden met het paranormale of ontkennen wij al die duizenden mensen die er baat bij hebben? We zijn op weg naar 2012. Er wordt volop gespeculeerd: De wereld zou vergaan, de Maya-kalender loopt af en er schijnt een grote verandering aan te komen in hoe wij als mensen met elkaar omgaan.

Char heb ik ontmoet. Als zij een oplichtster is, dan weet ik echt niet meer wat liefde in deze wereld is. Uri Geller ken ik niet, maar als hij een goochelaar is, dan is het wel een verdomd goeie! Marlies van Vrouw.nl heeft Robbert van den Broeke gesproken en die heeft haar dingen verteld die hij nooit heeft kunnen weten. Ik ben zelf deelnemer geweest in Het Zesde Zintuig. De vrouw van 76 van vorige week was echt. Het Zesde Zintuig is echt. Aviola van Vrouw.nl heeft Derek mogen ontmoeten en kan aan iedereen bevestigen dat deze man apart is, maar echt een gave heeft.

Zijn de gelovigen te ver gegaan in hun geloof of zijn de ongelovigen te negatief over het paranormale? Zijn de 'oplichters' aan het verlichten of is verlichten hetzelfde als 'oplichten'? Oplichten houdt toch ook in: iets lichter maken? En verlichten betekent toch ook: het lichter maken van iets zwaars?

Waar het om gaat is het denken buiten de kaders. Wat paragnosten, mediums, coaches, mentalisten, healers en helderzienden doen, is ons laten denken buiten de 'bepaalde' grenzen. Mogelijkheden aanreiken om het leven vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken. We doen dat door het voelen van energie van levende wezens, maar ook door het opvangen van boodschappen en energie van overledenen. En door ons in te voelen en proberen dat onder woorden te brengen. Vaak is dat heel accuraat, maar ook onverklaarbaar. Maar moet dat dan?

Ik wil iedereen uitnodigen eens buiten de kaders te denken. Zou het dan kunnen dat de wereld er lichter uit zou zien? Misschien zijn er toch dingen mogelijk, die je niet voor mogelijk had gehouden. Misschien blaas je een oude relatie nieuw leven in. Zeg je zomaar tegen iemand: "Ik hou van je." Wie weet gaat het licht weer schijnen. Geloof in wonderen, ze bestaan echt! Para is een voorvoegsel en betekent 'naast' of 'voorbij.' Voorbij het normale en voorbij de kaders.

Is het er dan toch? Aan het einde van de tunnel...