Pietje zit op school. Het is het einde van de dag en dan moet Pietje naar huis. Hij ziet daar altijd een beetje tegenop. Huis is niet zo heel ver van school maar op dat kleine stukje naar huis voelt Pietje zich nooit veilig. De jongens in de klas rennen Pietje wel eens achterna. Meestal gaat het goed en is Pietje eerder thuis dan de jongens van zijn klas hem te pakken kunnen krijgen. Zodra de schoolbel gaat rent hij elke dag zo snel als hij kan naar zijn jas, die hij dan al rennend aan trekt. Als een speer gaat Pietje er vandoor. Hij hoopt ook vandaag weer zonder kleerscheuren thuis te komen. De regen komt vandaag met bakken naar beneden. Pietje rent over het glibberige bruggetje vlakbij zijn school zodat hij in de straat terecht komt waar hij woont. Ren Pietje, Ren! Het water spat tegen de schoenen van Pietje omhoog. Zijn hoofd rood van de inspanning. Hij is al halverwege de straat. “Bijna thuis!”.

Dan ineens ziet hij in zijn ooghoeken iemand naast zich…”Het zal toch niet waar zijn?”. Plotseling voelt hij dat hij met beide voeten van de grond komt. Het lijkt wel of Pietje ineens kan vliegen. Maar niets is minder waar. Hij kijkt opzij en ziet daar Erik en Erwin. Twee brutale jongens uit zijn klas die een kop groter zijn dan hij. De jongens lachen en hebben Pietje aan beide kanten vast gepakt onder zijn oksels opgetild. Ze lopen met hem verder terwijl Pietje spartelt om los te komen. “Dit gaat niet lukken” denkt Pietje. “Laat me los!” schreeuwt hij. De jongens hebben nog meer pret. Ze gooien hem met een grote zwaai zo met zijn billen in een enorme plas water. Daar laten ze hem los zodat hij bijna tot zijn middel in het water zakt. Erik en Erwin maken zich snel uit de voeten. Pietje sjokt naar huis. En hij was zo dichtbij...

Thuis gekomen zegt Pietje beschaamd tegen zijn moeder; “Mam, twee jongens hebben mij in een plas met water gezet:”…Pietje is van top tot teen nat en kan er niet om lachen. Hij voelt zich vreselijk klein en ongelukkig. Moeder begint te schateren van het lachen. “Maar jongen toch je laat je toch niet in een plas met water zetten, je moet terug slaan”. Moeder begrijpt het niet;”Maar mam die jongens zijn heel groot”. “Stel je niet aan zegt moeder, je moet ze aanpakken, lacht ze, dat laat je toch niet toe?”. Pietje voelt zich heel stom. Hij voelt zich hulpeloos. “Volgende keer moet ik nog sneller mijn jas pakken en nog harder rennen” mompelt hij in zichzelf. “Nou jongen schiet op ga je afdrogen en verkleden we gaan zo eten”. Pietje wil eigenlijk niet meer naar school. Hij hoopt dat Erik en Erwin gaan verhuizen en naar een andere school moeten maar hij weet ook wel dat dit waarschijnlijk niet zal gebeuren. Nog even doorzetten Pietje! Over een tijdje gaat Pietje namelijk zelf naar een andere school en hopelijk wordt daar alles beter en zijn daar kinderen die wel aardig zijn. Zijn moeder helpt hem ook niet dus tot die tijd moet hij rennen of zijn leven ervan af hangt…elke dag opnieuw want natte billen zijn voor baby’s.