Een paar dagen Curacao
Soms heb je van die vluchten op je schema waar de moed echt van in je schoenen zakt. Geloof het of niet: vier dagen Curacao. "Wat?", hoor ik je nu denken. "Dat is toch heerlijk?" Ja, dat is het ook, maar soms wil je eigenlijk niet van huis weg. Met lood in mijn schoenen ging ik me dus melden. Een leuke verassing was dat ik een crew had met alleen maar dames. De purser, Ilona, was een pittige dame om te zien. Ze was iemand die bij mij gelijk de indruk wekt de touwtjes stevig in handen te hebben. Tegen dat soort vrouwen kijk ik vaak een beetje tegenop: zelfstandig, niet op hun mondje gevallen, streng en dan zijn ze ook nog je leidinggevende.

Tijdens de vlucht bracht een van de stewardessen Het Zesde Zintuig ter sprake. Op dat moment werd ik herkend. Televisie heeft iets magisch, ineens wil iedereen van alles van je weten. Misschien is het ook wel het paranormale, wat dan tot de verbeelding spreekt. Grappig is het wel. Nadat alle dames me uitgebreid hadden ondervraagd, gaven er vijf aan wel een reading te willen. Het was een drukke vlucht geweest, we hadden hard gewerkt. De dagen op Curacao waren dus verdiend. Ilona had ik tijdens de vlucht amper gezien. Aangekomen op de bestemming, dronken met z'n allen een wijntje, om daarna vroeg naar bed te gaan.

De reading
De volgende ochtend heb ik op het strand aan twee van de collega's een reading gegeven. News travels fast, want binnen no time was iedereen op de hoogte van alles wat er gezegd was door mij, en of het klopte of niet. De meiden waren echt onder de indruk van wat ik bij ze doorkreeg. Oma's, mannen, kinderen, blokkades, verdriet, van alles kwam er langs. Het voelt heel erg fijn als je mensen weer iets mee kunt geven op hun pad in het leven, maar het is ook uitputtend. Het was dus de hoogste tijd om eens even echt relaxed te gaan liggen op mijn knalgele strandbed en te genieten van de palmbomen, het witte strand en de azuurblauwe zee. Het was warm, maar door de wind heel goed vol te houden op het strand. Een rotleven, dat leven van een steward. En dan te bedenken dat ik liever thuis had willen blijven waar het een graad of zes was en de regen met bakken uit de lucht kwam.

Ik lag nog maar paar minuten in de zon, toen ik in de verte Ilona aan zag komen lopen. Toen ze dichterbij kwam besefte ik dat ze op mij af kwam.. Ik ging verkrampt weer 'spontaan' liggen en wachtte af. "Henk Jan, jij bent toch medium, hè? Kan ik een reading krijgen? Ik heb dat nog nooit gedaan en ik ben sceptisch. Eigenlijk geloof ik er gewoon niet in, maar ik ben ook nieuwsgierig. Gisteren heb ik van collega's opgevangen wat jij doet. Ik betaal je ervoor als je dat wilt". Heb ik weer, dacht ik nog, wat als ik juist bij haar niets door krijg, ze is al zo streng. Nee durfde ik niet te zeggen, dus ik stemde in met een reading, waarbij ik haar wel zei dat ik mijn best ging doen, maar nooit garanties kan geven wat er door komt. Dit omdat het immers niet van mezelf komt. Ze ging akkoord. Op dat moment had ze er geen tijd meer voor, want haar vader en stiefmoeder waren op het eiland en daar bracht ze de middag mee door. Op het moment dat ze wilde weg gaan, kreeg ik gelijk iets door. Ik vroeg haar of ik iets tegen haar mocht zeggen. "Kort hoor," zei ze. "Jij wilt altijd dat je vader je laat zien dat hij trots op je is, hè?" zei ik. Geen reactie. "Wil je eens kijken of je vandaag aan hem kunt laten zien dat jij trots op hem bent, zonder er iets voor terug te verwachten? Je zult zien dat je dan pas terug krijgt wat je altijd van hem hebt willen hebben. Namelijk die erkenning." Ze stond op, bedankte me en zei: "Ik zal kijken of ik er iets mee kan".

Polletje Piekhaar
Het was aan het eind van de middag toen ze weer aan kwam lopen en bij mij op het strandbed kwam zitten. "Nou, nu maar". Ik slikte een keer en dacht: doe maar wat je doen moet, ze wil dingen weten van je. Na wat concentratie kreeg ik direct allerlei dingen bij haar door. Dat ze vier zussen had, maar ik zag er ook nog een man bij. Die man kon ze niet direct plaatsen. Toch gaf ze op een gegeven moment toe dat ze een broer had, maar dat zij en haar zussen hem al jaren niet gesproken of gezien hadden. Zijn naam kwam ook gelijk door, Rob. Haar strenge ogen werden steeds groter. "Hoe kon je dat nou weten?" Ik vertelde haar dat haar moeder iets met haar borst had, kanker. Maar ik kreeg ook door dat ze daar niet aan was overleden. Mijn hart deed heel erg pijn en sloeg onregelmatig. Het voelde alsof ik niet goed meer kon praten en mijn lippen wilden niet van elkaar. "Je moeder is niet overleden aan die kanker en in haar laatste weken kon ze moeilijk praten. Ze is overleden aan haar hart, heel plotseling was het." Haar moeder stond naast haar, ik zag haar en beschreef haar. "Het klopt allemaal wat je zegt", zei Ilona, terwijl ze haar lippen op elkaar beet. "Dat kan echt niet. Het is onmogelijk dat mijn moeder hier is". Ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven, vooral omdat ik bij haar geen fouten wilde maken. Ze is immers al zo 'ongelovig'. "Mijn moeder had een koosnaampje voor me", zei ze. "Dat weet niemand." Mijn lichaam spande zich gelijk weer aan. Moeilijk, als je je zo moet bewijzen ten opzichte van iemand. Ik liet het even los en vertelde haar nog dat haar moeder graag wilde dat Rob weer in contact kwam met zijn zussen. En ik voelde dat hij overzees was. Ineens kreeg ik een woord door.

"Je moeder wil dat ik iets tegen je zeg", zei ik tegen haar. "Olletje.. P...p p Olletje". "Oh, mijn God", zei Ilona. "Polletje Piekhaar, zo noemde mijn moeder mij altijd. De tranen biggelden over haar wangen. "Ze is echt hier, hè?"
Ik vertelde dat het moeilijk voor me was haar moeder te verstaan, maar dat ze geen pijn meer had. "Ik weet niet wat ik moet zeggen", snikte ze. "Hoe kan dit nou?" Ineens zag ik dat lieve kleine meisje van toen. En precies op dat moment ging de telefoon. "Vind je het heel erg?", vroeg ze. "Nee, kijk maar even", zei ik. Het was een sms van haar stiefmoeder. "Je vader wil je laten weten dat hij een hele fijne middag heeft gehad en dat hij ontzettend veel van je houdt". Wederom begon ze te snikken. "Dit is de eerste keer in mijn leven dat mijn vader tegen mij zegt dat hij van me houdt", huilde ze. Ik legde mijn hand in haar blonde haren, die alle kanten op stonden. "Fijn, hè Polletje?", zei ik tegen haar. "Wat een fijne reis, hè?"

Is er licht aan het einde van de tunnel? Niet iedereen gelooft dat, en ik heb me ook heel lang voorgenomen niet met die discussie te bemoeien. Maar, er heerst een wervelstorm in paranormaal Nederland. Voelen we ons nog wel 'verlicht' als iedereen zegt dat hij wordt opgelicht? De paranormale wind giert door de straten en de 'ongelovigen'-regen klettert tegen de ramen. Men geeft een flinke dot gas tegen al het onverklaarbare. Het ziet er op dit momentonheilspellend donker uit.

Char is een jaar geleden 'ontmaskert' en kortgeleden nog uitgemaakt voor een 'zakkenvuller'. Meer schijnt ze ook echt niet te kunnen. Uri Geller zou een goochelaar zijn. Robbert van den Broeke is een 'google-laar'. Astro-tv is geldklopperij. Het Zesde Zintuig is doorgestoken kaart. Derek Ogilvie is niet meer dan een entertainer. Kortom, paranormaal is oplichterij. En leven na de dood..... Dat bestaat niet. De mensen die zich bezig houden met deze materie blijven zich maar verdedigen.

Ik heb me heel lang niet in deze discussie willen mengen. Ik roep altijd: "Ik wil me niet verdedigen, ik heb geen bewijsdrang..." En toch raakt het me. Ik wilde dat ik boos was, maar verdriet overheerst. Met integriteit en liefde probeer ik mijn werk te doen. Hetgeen wij als mediums en paragnosten doen is niet wetenschappelijk te verklaren. Niemand die in God gelooft, weet echt hoe deze man of vrouw eruit ziet. Niemand met een dodelijke ziekte die op miraculeuze wijze geneest, kan echt vertellen hoe hij de kracht vond om de ziekte te overwinnen. Niemand die onverklaarbare dingen heeft meegemaakt, kan vertellen waarom hij de dingen die hij mee heeft gemaakt, niet kan verklaren.

Vorige week had ik een mevrouw in de praktijk van 76 jaar oud. Iemand die weinig weet van een Char, Derek of een Zesde Zintuig. Deze vrouw was kerngezond en kwiek, maar zat met verschrikkelijk veel vragen over haar jeugd en over haar leven. Meteen kreeg ik haar, op jonge leeftijd gestorven, moeder door en het getal drie. Toen ik mij op het gezin concentreerde, liet de jonge moeder me het getal zeven zien en de associatie met kinderen. Ik had het gevoel dat er iets ontbrak aan het nummer zeven.

De vrouw die ik doorkreeg zei steeds: "Ik heb er zo de pest in en ik voel me zo machteloos. Het is de pest, maar meer kan ik niet doen!" Zelf kon ik dit absoluut niet plaatsen. Mijn cliënt, de oude vrouw, kon dit wel: "Mijn moeder is op heel jonge leeftijd gestorven aan TBC, toen ik drie jaar was. We kwamen uit een gezin van acht kinderen, maar mijn broertje stierf eveneens op zeer jonge leeftijd. Vanaf dat moment waren we met zeven kinderen."

Haar moeder liet me weten dat ze echt alles had gedaan wat binnen haar macht lag en dat ze het moeilijk vond dat ze niet beter voor haar kinderen had kunnen zorgen. Ze had er de pest in! Het was de TBC, de 'pest' van die tijd!

Toen ik me op het broertje ging richten, kreeg ik gelijk water te zien: de zee. Ik kreeg tranen in mijn ogen, omdat ik voelde dat hij nooit meer thuis was gekomen. Het gemis was erg sterk. Ik zag het buitenland en kreeg rillingen van de kou. Hij liet zichzelf zien, het zag eruit als een filmscène. Hij stond op het dek te zwaaien naar zijn geliefden, volmaakt gelukkig. Het was een sereen moment, totdat ik ineens een gigantische pijnscheut in mijn nek kreeg en een doffe klap op mijn achterhoofd voelde. Toen werd alles donker en stil. Hij liet me het getal zestien zien. De oude vrouw was erg geraakt. Haar broertje was naar Rusland vertrokken om op een boot te werken. 16 December was hij overboord geslagen en verdronken.

Soms ben ik zelf zo ondersteboven van wat ik doorkrijg, dat ik minstens net zoveel ongeloof in me heb als de mensen die tegenover me zitten. De lieve oude dame vroeg me of ik nog naar een foto van haar man wilde kijken. "Gerard, Gerardus is hier", zei ik tegen haar. De oude dame keek me aan met waterige ogen en een liefdevolle blik: "Dat is hem, dat is mijn man, Gerardus." De vrouw zag er heel rustig uit. Ze wist het al en was absoluut niet verbaast dat haar man zo duidelijk doorkwam.

Bij de afronding van het consult vroeg ik haar hoe ze zich voelde en hoe ze de reading had ervaren. "Ik ben onder de indruk", zei ze. "En ben zo blij te weten dat mijn moeder alles heeft gedaan wat binnen haar macht lag, heeft gedaan om voor ons te zorgen. Maar ik ben vooral blij dat ik nu weet dat mijn broertje niet heeft geleden."

Ik had geen enkele informatie over deze dame voordat ze op consult kwam. Haar dochter had haar als verrassing een consult cadeau gegeven, omdat haar ma zich de afgelopen tijd niet zo goed voelde. Het voelde heel rijk dat ik deze mevrouw antwoorden had kunnen geven op vragen.

Waarom wil ik dit delen met de wereld? Ik weet allang dat ik niets meer te bewijzen heb. Maar niets menselijks is mij vreemd. Ook ik moet af en toe buiten mijn eigen kaders gaan. Ontkennen wij alle mensen die zich bezig houden met het paranormale of ontkennen wij al die duizenden mensen die er baat bij hebben? We zijn op weg naar 2012. Er wordt volop gespeculeerd: De wereld zou vergaan, de Maya-kalender loopt af en er schijnt een grote verandering aan te komen in hoe wij als mensen met elkaar omgaan.

Char heb ik ontmoet. Als zij een oplichtster is, dan weet ik echt niet meer wat liefde in deze wereld is. Uri Geller ken ik niet, maar als hij een goochelaar is, dan is het wel een verdomd goeie! Marlies van Vrouw.nl heeft Robbert van den Broeke gesproken en die heeft haar dingen verteld die hij nooit heeft kunnen weten. Ik ben zelf deelnemer geweest in Het Zesde Zintuig. De vrouw van 76 van vorige week was echt. Het Zesde Zintuig is echt. Aviola van Vrouw.nl heeft Derek mogen ontmoeten en kan aan iedereen bevestigen dat deze man apart is, maar echt een gave heeft.

Zijn de gelovigen te ver gegaan in hun geloof of zijn de ongelovigen te negatief over het paranormale? Zijn de 'oplichters' aan het verlichten of is verlichten hetzelfde als 'oplichten'? Oplichten houdt toch ook in: iets lichter maken? En verlichten betekent toch ook: het lichter maken van iets zwaars?

Waar het om gaat is het denken buiten de kaders. Wat paragnosten, mediums, coaches, mentalisten, healers en helderzienden doen, is ons laten denken buiten de 'bepaalde' grenzen. Mogelijkheden aanreiken om het leven vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken. We doen dat door het voelen van energie van levende wezens, maar ook door het opvangen van boodschappen en energie van overledenen. En door ons in te voelen en proberen dat onder woorden te brengen. Vaak is dat heel accuraat, maar ook onverklaarbaar. Maar moet dat dan?

Ik wil iedereen uitnodigen eens buiten de kaders te denken. Zou het dan kunnen dat de wereld er lichter uit zou zien? Misschien zijn er toch dingen mogelijk, die je niet voor mogelijk had gehouden. Misschien blaas je een oude relatie nieuw leven in. Zeg je zomaar tegen iemand: "Ik hou van je." Wie weet gaat het licht weer schijnen. Geloof in wonderen, ze bestaan echt! Para is een voorvoegsel en betekent 'naast' of 'voorbij.' Voorbij het normale en voorbij de kaders.

Is het er dan toch? Aan het einde van de tunnel...

Ik loop over de dijk met ons kind. Dartel rent ze door het hoge gras. Ze heeft een zwarte 'Boeddha'-stip midden op haar voorhoofd. Negen jaar is ze. We hebben haar gered een van spuitje. Ze was dik, chagrijnig, ze verhaarde ontzettend en toch waren we op slag verliefd op haar toen we haar bij stichting Dierenopvang gingen bekijken. In de auto hadden we nog gezegd: "Als het zo'n dikke oma-hond is, doen we het niet hoor!" Toen we aan de deur stonden bij de opvang, ging er een witte vlinder op de schouder van mijn vent zitten... Een teken? Gek hoe je een moddervet hondje direct in je hart kan sluiten.

Henk Jan en Noes

Ze deed ook zo haar best toen we met haar een stukje gingen wandelen, alsof ze wist dat ze mee moest en dat dat haar redding zou zijn voor een leuke oude dag. Noes heette ze en dat hebben we zo gelaten toen we het 'dikkertje' een jaar geleden ophaalden.

Marc en Maarten, twee hele lieve vrienden van ons, gaan over een maand hun eigen kind ophalen, uit Amerika. Dat ging grotendeels via internet. Ze willen al jaren een gezin stichten. Bij ons was Noes halen met één telefoontje geregeld. Bij Marc en Maarten is het een jarenlange weg geweest. Medische onderzoeken, gesprekken, financieel, het regelen, regels, wetten, eisen én het allerbelangrijkste: het vinden van een geschikte draagmoeder. Helemaal in de wolken waren ze, toen ze deze hadden gevonden via Growinggenerations.

Ongeveer acht maanden geleden lieten ze me haar voor het eerst zien op foto. Soms vraag ik me wel eens af of het handig is om een medium te zijn. Mijn paranormale gave heb ik goed in de hand, maar er zijn van die dagen dat ik boodschappen van boven werkelijk vervloek. Ik kreeg een foto te zien van Liz, de vrouw die de tweeling van M&M zou dragen. Als donderslag bij heldere draagmoedervreugde, kreeg ik gelijk pijnscheuten door mijn hoofd toen ik haar zag. Labiel, kreeg ik door en vervolgens drong zich financiële uitbuiting aan mij op! Heel fijn, dat soort boodschappen op het moment dat je heel blij wilt zijn voor je vrienden!

Wat doe je dan? Ik hield mijn mond. Ik voelde me er doodellendig over en elke keer als ik me erop instelde, voelde ik dat deze vrouw geestelijk niet in orde was. Ze was alleen uit op extra geld. Daarnaast had ik ook nog iets lichamelijks geconstateerd, waardoor ze geen geschikte 'gezonde' draagmoeder zou zijn.

Een paar dagen later zaten Marc en ik wat wijntjes te drinken. Het was er net ééntje teveel... Dus mijn 'gevoel' kon ik niet meer voor me houden. Marc trok wit weg en niet omdat hij een wijntje teveel op had. Omdat M&M mijn gave uiterst serieus nemen, namen ze in overweging om via de stichting Liz niet als draagmoeder te accepteren. Ik voelde me heel erg schuldig dat ik ze aan het twijfelen had gebracht: al die jaren moeite voor niets.

Nog geen paar dagen later bleek dat Liz, op kosten van M&M, op een uitgebreid betaalde vakantie met haar man naar Los Angeles wilde. Toen daar door de mannen niet op ingegaan werd, bleek deze dame een regelrechte manipulator te zijn. Allerlei boze mailtjes bereikten Nederland. En weer een dag later bleek uit diverse onderzoeken dat Liz iets met haar nieren had, waardoor ze spontaan een abortus zou kunnen krijgen. Een hoop stress en 'spontaan' geen draagmoeder meer. De reis naar Amerika was al geboekt en zonder annuleringsverzekering kun je naar je geld fluiten. Die bewuste vrijdag was een donkere dag voor M&M, een gezinsuitbreiding was van de baan.

Op de dag dat dit allemaal gaande was, kwam ik toevallig 's avonds aan in Los Angeles, de plek waar Marc en Maarten de week erna naartoe hadden moeten vliegen om hun zaad af te leveren. Twee dingen zijn belangrijk na een reis: telefoon aan en roken! Het bericht over Liz bereikte mij direct. Ergens luchtte het me wel op, al vond ik het vreselijk voor M&M. Wat mij ook direct werd ingegeven, was 'Het komt goed, maandag'. Ik raapte al mijn spirituele moed bij elkaar en sms'te ze dat ze zich geen zorgen hoefden te maken en dat ze na het weekend een geschikte draagmoeder zouden krijgen (een bijna onmogelijke opgave!).

Die maandag kwam er een telefoontje uit de Verenigde Staten. Ze hadden iemand gevonden die geschikt was (met dank aan mijn begeleiders)! Toen ik Jenny voor het eerst op het internet zag, schoot er een vlaag van warmte door mijn hele lijf. Het klopte gewoon. Ik had meteen een heel goed gevoel bij haar.

De bedoeling was dat Marc en Maarten twee kinderen zouden krijgen. Net als Ricky Martin, die in augustus van dit jaar twee jongens kreeg via een draagmoeder in Amerika. Bij het zien van de eerste echofoto kreeg ik door dat het een bijzonder kind zou worden, een bijzonder jongetje. Volstrekt onlogisch, want in die periode gingen M&M er nog vanuit dat het een tweeling zou worden. Van allebei de vaders zou er een bevruchte eicel gedragen worden. Bij de twintig weken echo bleek het inderdaad om één jongetje te gaan. Het andere embryo was niet aangeslagen.

Op 26 december zijn onze vrienden 'uitgerekend'. Het word een kerstkind. De voorbereidingen zijn in volle gang: de kinderkamer is bijna klaar, de meeste spullen zijn gekocht en het werk verdeeld. Ik kan niet wachten om peetoom te worden. Wij hebben alles van zo dichtbij mee mogen maken en zo intens mee geleefd om alles te zien lukken. Het is bijzonder dat de mannen op deze manier toch een gezinnetje kunnen stichten. Iets wat in Nederland nog steeds niet mogelijk is. Een kind krijgen is nog steeds niet zo 'gewoon'. We hebben in ons kikkerlandje nog een lange weg te gaan.

En op wie zal het jochie lijken, op zijn papa of... Op zijn vader? Niemand weet het nog. Het kind wordt uit liefde geboren, dus eigenlijk maakt het niet uit. Terwijl ik deze column aan het schrijven ben, ligt Noes heerlijk te slapen in haar mandje. Tegenwoordig is ze slank, fit en vooral gezellig en vrolijk. Dat slanke komt doordat ze met mijn mannetje hardloopt en mee rent als hij gaat fietsen. Het spirituele dat heeft ze van mij, dat sportieve niet. Ze is erg gevoelig voor stemmingen en energieën en soms als ik een consult heb, is ze zo onrustig dat ik haar tijdelijk in de bijkeuken moet doen. Ik zou haar voor geen goud meer kunnen missen... Maar ik vraag me toch weleens af van wie van ons twee ze dat gesnurk nou heeft.

"Nee, dat kun je niet doen!" Doodsangsten sta ik uit, wat een gek, dat kan niet een van mijn vrienden zijn! "Ik ga hem vermoorden en ik gooi zijn lijk in de gierput van de varkens! Niemand die ooit nog een bot van hem terug vind. Zo klaar ben ik met die psychopaat!" Ik probeer hem tot rede te brengen. Het kan toch niet waar zijn dat de, altijd zo rustige Erwin, onze boerenvriend, echt zijn ex dood in een put wil gooien om voorgoed van hem af te zijn?


Badend in het zweet word ik wakker... Mijn god wat een verschrikkelijke droom zeg! Vanavond Erwin maar even bellen om te vragen hoe het leven op de boerderij staat sinds hij weer single is. Ik kijk op de wekker en realiseer me dat ik op moet staan om naar een consult in Den Bosch te rijden. Een huisreiniging bij twee ontwerpers. Ik douche het klamme zweet van me af en ga op weg. Aangekomen rij ik de oprijlaan op van het immense landhuis waar de heren wonen.

Bij de voordeur word ik welkom geheten door Ronald, een vriendelijk ogende frisse jongeman. Ook zijn partner Rick stelt zich aan mij voor en ze zijn duidelijk blij dat ik een huisreiniging bij ze kom doen. Rick slaapt al een behoorlijke tijd erg slecht en ze hebben het idee dat er van alles in hun omgebouwde boeren landhuis 'rondwaart'. Ondanks dat gevoel, is dit het huis van hun dromen en willen ze erg graag dat de rust in huis wederkeert.

Via gangen en deuren komen we terecht in de prachtige woonkeuken. Na een korte intake zal ik door het huis gaan om te kijken wat ik aantref. We gaan eerst aan de tafel zitten, waar ik onmiddelijk iets voel bij Rick. Hij heeft stress, ik voel duidelijk zijn energie heen en weer gaan. Onrust en heftige dromen krijg ik te zien, wat hij bevestigt. Ik krijg te zien dat hij droomt zoals ik afgelopen nacht heb gedroomd. Ronald verteld dat zijn partner altijd droomt over moord en doodslag. En dan bezweet wakker wordt, terwijl hij zo altijd zo rustig is en er geen enkel kwaad in hem huist. Had ik zelf vannacht ook niet zo'n hele akelige droom...?

Ik zeg toe later in het consult nog met Rick aan het werk te gaan zodat ik eerst in het huis kan gaan kijken. Als ik in de immense woonkamer sta 'ruik' ik dieren. "Dat kan kloppen, hier was vroeger de stal." Via een andere trap en een doorgang komen we op de slaapkamer. Meteen overvalt me een hele heftige, verdrietige emotie van een vader. Deze energie is duidelijk aanwezig in deze kamer. Het frappante is dat ik een 'veer' te zien krijg. Een vogelveer en een vaderfiguur. De connectie ligt bij Ronald, die feitelijk niet om een consult heeft gevraagd. Ronald begint te huilen en ik hou het zelf ook amper droog.

Hij voelt vaak de aanwezigheid van zijn vader. Dat was iemand die altijd veren mee nam, overal vandaan en die aan iedereen gaf als blijk van liefde. Ronald verteld in tranen dat toen zijn vader was overleden, hij ineens overal veren vond en zag. Het leek wel alsof ze vanzelf uit de hemel kwamen vallen. "Je vader is hier aanwezig. Hij houdt een oogje in het zeil omdat hij alles nu beter begrijpt en hij helpt jullie." Ronald knikt bevestigend.

Plotseling zie ik in mijn ooghoek een klein meisje voorbij huppelen... Blond haar en een jaartje of vier. Het is een vrolijk tafereeltje, al zie ik alleen haar achterkant en dansende haren. Het verstikkende gevoel wat mij vervolgens overvalt is een stuk minder gezellig. Het grijpt me bij de keel en het voelt echt of ik geen adem meer krijg! De mannen staan me vol ongeloof aan te kijken, terwijl ik mijn benauwdheid onder controle probeer te krijgen.
"Exact op de plek waar je nu staat, in de ruimte onder je, zat vroeger de badkamer en de vorige eigenaars wisten ons het verhaal te vertellen dat daar een meisje van 4 verdronken is in bad."

Op mijn weg terug door het huis lijkt het wel of ik word tegengehouden. Ik vertel wat ik op dat moment zie, namelijk 'oorlog' en dat ik vast zit. Ik zit in een krappe ruimte verstopt met meerdere mensen tegelijkertijd. Ronald wijst naar boven waar niets te zien is. "Henk Jan", zegt hij. "Op de plek waar je NU staat zat vroeger een soort luchtkoker in het plafond waar in de oorlog mensen ondergedoken hebben gezeten!" Nadat ik de vertrekken vrij gemaakt had van entiteiten ging ik met Rick zitten voor de coaching op 'leegte'. De mannen zijn blij met elkaar, hun droomhuis en hun werk. En ze kunnen zich werkelijk alles permitteren. En toch is Rick niet volmaakt gelukkig en kan hij moeilijk genieten van alles. In een coachend gesprek heb ik hem tools aangereikt waar hij mee kan werken. Terwijl ik doodmoe ben lijken Rick en Ronald opgelucht en rustig.

Als ze me via de achterkant van het huis naar mijn auto begeleiden lopen we door de imposante tuin. Mijn oog valt op een vijver met een brede stenen muur eromheen en mooie beplanting erin. Een vijver vol met hele mooie grote goudvissen. "Dat is de oude varkens gierput", zegt Ronald. "Die hebben we helemaal uitgegraven en er een vijver van gemaakt." "Goh", zeg ik bewonderend. "Jaha, en tijdens het graven zijn we op allemaal botten gestuit!"lacht hij. Ik verschiet van kleur, slik en vraag: "Botten?" "Ja, allemaal koeiebotten!" "Oh, haha ja natuurlijk", lach ik als een boer met kiespijn. "Maar wat een prachtige vijver hebben jullie ervan gemaakt, en die goudvissen fonkelen ook zo mooi in het zonlicht..."